Ondernemer in beeld – Zorg gaat altijd door

Linda Hendriks-Campschroer is zelfstandig verpleegkundige in de specialistische thuiszorg. Voor haar gaat het werk gewoon door, uiteraard in een iets aangepaste vorm. Gehuld in beschermende kleding gaat ze nog dagelijks op bezoek bij kinderen die zorg nodig hebben. Ze is blij dat ze nog kan blijven zorgen, ondanks de onzekerheid die het coronavirus met zich meebrengt. Door goede afspraken te maken met ouders kan de zorg in de meeste gevallen doorgang vinden en die goede afspraken zijn zeker nodig want de kinderen waarvoor ze zorgt vallen in de risicogroep.

Voordat ik begon als ondernemer heb ik me steeds verder gespecialiseerd als verpleegkundige. Mijn laatste baan was als IC-verpleegkundige in een ziekenhuis. Uiteindelijk kwam ik daar een gezin tegen die ik uit het oog was verloren. Ik kwam toen voor het eerst in aanraking met de gespecialiseerde thuiszorg en besloot om via KinderThuisZorg zorg te bieden aan hun zoon. Dat beviel me eigenlijk heel goed. Zorg op maat in een vertrouwde omgeving met de betrokkenheid van gezins- en familieleden bleken heel goed bij mijn visie op gezondheidszorg te passen. Ik besloot daarom in 2008 als zelfstandige aan de slag te gaan. Eerst nog naast mijn baan, maar al snel had ik genoeg klanten om mijn baan op te zeggen.

Eerst richtte ik me op de palliatieve zorg, maar sinds een aantal jaar behoren vooral kinderen met een tracheastoma en/of beademing tot mijn werkgebied. Ik ga dagelijks langs de gezinnen voor ondersteuning en zorg op maat. Die zorg loopt gewoon door, afspraken met het ziekenhuis doen we nu door te bellen of videobellen met de artsen. Omdat deze kinderen tot de risicogroep behoren is het van groot belang om goede afspraken met de gezinnen te maken. Daarnaast draag ik uiteraard beschermende kleding. En dat is ook even wennen voor de kinderen, ik heb schone kleding aan, een mondkapje op, handschoenen aan en ik gebruik handgel. Volgens één van de kinderen van een gezin waar ik kom lijk ik nu wel op de tandarts.

Uiteraard heb ik me ook moeten aanpassen aan deze situatie, gelukkig kreeg ik daarbij hulp van de Zorgprofessional. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik toegang heb tot beschermingsmiddelen zoals mondkapjes en handschoenen. In mijn werkgebied is dat van cruciaal belang. Om er zeker van te zijn dat ik zelf het virus niet bij me draag wilde ik me laten testen. En zoals iedereen in het nieuws heeft kunnen zien, konden zorgprofessionals zich laten testen bij de GGD. Daar wilde ik graag gebruik van maken, ik belde de dichtstbijzijnde testlocatie op en had eigenlijk alles geregeld met de GGD in Nijmegen. Totdat bleek dat mijn woonplaats niet binnen hun werkgebied viel, ik moest naar de GGD in Arnhem. De GGD in Arnhem reageerde ietwat verbaasd dat ik geen oproep had gekregen, ze hadden immers alle zorgverleners van grote organisaties aangeschreven. Ik legde ze uit dat ik als zelfstandige werk en daar hadden ze nog nooit van gehoord. Kortom, alle zelfstandigen in de regio waren ‘vergeten’. Ik kon eigenlijk alleen met een briefje van een bedrijfsarts getest worden, maar die bedrijfsarts heb ik natuurlijk helemaal niet. Nu kan ik dus niet getest worden, terwijl ik dat eigenlijk wel graag zou willen. Als ik 2 kilometer verderop had gewoond, had ik gewoon naar de GGD in Nijmegen kunnen gaan en was ik allang getest. Ik vind het echt ongelofelijk, ik kan heel goed aantonen dat ik een zorgprofessional ben. Ik heb alleen geen bedrijfsarts.

Maar goed, bij de pakken neerzitten is niks voor zorgverleners. Dus ik ga gewoon door en probeer met de middelen die ik heb kwalitatief goede zorg te bieden. Eigenlijk zou ik in de meivakantie op vakantie gaan, maar je raadt het al dat gaat niet door. Via mijn netwerk kreeg ik steeds vragen of ik niet bij verpleeghuizen op de COVID-afdeling wilde gaan werken of misschien wel in het ziekenhuis. Sinds kort ben ik daarom in gesprek met een streekziekenhuis, zodat ik in de meivakantie wat diensten als IC-verpleegkundige kan doen. Ze kunnen de drukte allemaal aan, maar vrij nemen gaat nu niet zo gemakkelijk. Ik hoop dat ik dan enigszins kan helpen om de druk van de ketel te halen. Op dit moment ben ik bezig met bijscholing en e-learnings, zodat ik straks als dat nodig is ook inzetbaar ben. Eigenlijk hoor ik het veel in mijn omgeving, zelfstandigen die tijdelijk weer even terugkeren naar het ziekenhuis om bij te springen.

Ik wil jullie toch nog een boodschap meegeven. Iedereen kan de druk op de zorg verlagen, houd je aan de regels! Je kan andere besmetten door in aanraking met hen te komen, dus blijf zo veel mogelijk binnen. Ga ook niet fietsen of motorrijden. Als je valt en naar het ziekenhuis moet, dan belast je daar een afdeling extra mee. Doe het niet, alsjeblieft.

Dit blog is geschreven door Linda Hendriks-Campschroer van Linda Thuis Zorg. Linda is voormalig IC-verpleegkundige en sinds 2008 actief als zelfstandig verpleegkundige in de specialistisch thuiszorg. Daarnaast is ze ook vrijwilliger bij Stichting Ambulance Wens.